* * میثم لطفی
مدیر روابط عمومی
بیمه زندگی خاورمیانه
روز ارتباطات و روابط عمومی، فرصتی است برای تأمل در باره جایگاه روابط عمومی در سازمان‌ها؛ جایگاهی که در اغلب مواقع، نه بر اساس مأموریت ذاتی آن، بلکه بر پایه نگاه مدیریتی و سیاست‌های کلان سازمانی تعریف می‌شود.
واقعیت این است که روابط عمومی، به‌تنهایی قادر به ایفای نقش مؤثر نیست، مگر آنکه در بستری از اعتماد، شفافیت و مشارکت قرار گیرد. آنچه امروز عملکرد این واحد را در بسیاری از سازمان‌ها شکل می‌دهد، بیش از آنکه تخصص و خلاقیت باشد، تابع سیاست‌های سازمانی و نگاه مدیران ارشد است.در چنین فضایی، روابط عمومی به جای آنکه نقش کنش‌گر ارتباطی ایفا کند، اغلب به یک ساختار پاسخ‌گو و هماهنگ‌کننده امور تشریفاتی تقلیل می‌یابد.
این در حالی‌ست که تحولات شتاب‌زده در دنیای ارتباطات، ماهیت روابط عمومی را به‌کلی دگرگون کرده است. در جهان امروز، مخاطب تنها دریافت‌کننده پیام نیست؛ مشارکت می‌کند، تحلیل‌گر است و در واقع باید گفت ، رسانه‌ای مستقل است.در این میدان، روابط عمومی باید قدرت تصمیم‌سازی، پاسخ‌گویی لحظه‌ای، و تحلیل افکار عمومی را داشته باشد. اما این امکان زمانی فراهم می‌شود که سازمان، به معنای واقعی، به ارتباط دوسویه باور داشته باشد و شرایط را فراهم کند.
در بسیاری از موارد، ضعف روابط عمومی نه از نبود تخصص یا ابزار، بلکه از فقدان نقش در سیاست‌گذاری‌های کلان سازمان ناشی می‌شود. تا زمانی که نگاه به روابط عمومی صرفاً تبلیغاتی، شعاری یا نمایشی باشد، نباید انتظار داشت این واحد بتواند در مواجهه با بحران، نقد، یا مطالبه اجتماعی، نقشی اثرگذار ایفا کند.دنیای جدید، الزامات جدیدی می‌طلبد امروزه یک سکوت سازمانی یا حتی یک واکنش کند می‌تواند بیش از هزار پیام تبلیغاتی، به اعتبار یک برند آسیب بزند. در چنین جهانی، روابط عمومی باید فراتر از اطلاع‌رسانی عمل کند.
روابط عمومی را باید به جایگاه واقعی‌اش بازگرداند،رکن چهارم سازمان؛ صدای ارتباطی آن با جامعه، ذی‌نفعان و افکار عمومی. لازمه این تغییر، بازنگری در ساختار تصمیم‌گیری سازمان‌ها و ارتقای روابط عمومی از یک واحد اجرایی به یک نهاد مشارکت‌محور در سیاست‌گذاری است.
روز ارتباطات و روابط عمومی نه فقط مناسبتی تقویمی، بلکه می‌شود فرصتی واقعی برای بازاندیشی، تحول و پیشرفت باشد.