یک کارشناس حوزه کار با بیان اینکه باید نسبت به عرضه و تقاضای بازار دانشجو بپذیریم، بر ضرورت شناسایی نیازهای بازار کار هر شهر و استان تاکید کرد و گفت: امروز جوانان برای گرفتن مدرک دانشگاهی کلی هزینه می‌کنند بدون آنکه تجربه و شناختی از بازار کار داشته باشند.
ناصر چمنی در گفت‌وگو با ایسنا، در خصوص متناسب‌سازی رشته‌های دانشگاهی بر مبنای آمایش سرزمینی، گفت: به طور حتم دانشی که در کنارش تجربه کاری نباشد، اثرگذاری لازم را در اقتصاد و رشد اقتصادی نخواهد داشت. اگرچه باید سالها پیش به سمت متناسب‌سازی رشته‌های دانشگاهی می‌رفتیم ولی معتقدم اگر این کار اتفاق بیفتد به سود بازار کار خواهد بود. وی ادامه داد: قبل از هر چیز ابتدا باید بازبینی و بازنگری در خصوص رشته شهرها صورت گیرد و نیازهای بازار کار هر شهر و استان شناسایی شود؛ سپس نسبت به استعداد و پتانسیل هر منطقه، رشته‌های دانشگاهی را تعریف کنیم.
چمنی گفت: متاسفانه بعضا مشاهده می‌شود در استان‌هایی که دارای معادن فراوان هستند، به جای رشته‌های مرتبط، در دانشگاه‌ها رشته‌های دیگر مثل دامپزشکی ارائه و بالعکس در جاهایی که پتانسیل صنعتی دارد، رشته‌های غیر صنعتی آموزش داده می‌شود. این کارشناس حوزه کار با اشاره به آمار بالای بیکاری فارغ‌التحصیلان، اظهار کرد: صرفنظر از داشتن مهارت که لازمه کار است، گرفتن مدرک چه سودی دارد وقتی بازار کاری برای فرد نیست و باید بیکار بماند؟ امروز وقتی جوانان مملکت برای یک مدرک دانشگاهی کلی هزینه می‌کنند بدون آنکه مولفه‌های اصلی به لحاظ داشتن تجربه و شناخت بازار کار را داشته باشند، طبیعی است که نتوانند وارد بازار کار شوند. وی با بیان اینکه باید نسبت به عرضه و تقاضای بازار در دانشگاه‌ها دانشجو بپذیریم، گفت: متاسفانه نگاه برخی از دانشگاه‌ها به این موضوع اقتصادی شده است. اینکه دانشجو بیاید، پول بدهد، مدرک بگیرد، توانست کار پیدا کند چه بهتر، نتوانست ایرادی ندارد. به گفته چمنی، در تمام دنیا نسبت به نیاز بازار کار اعلام می‌شود که در کدام رشته‌ها چه میزان دانشجو پذیرفته شود چرا که بخش خصوصی نقش اصلی را در کارآفرینی ایفا می‌کند. این فعال حوزه روابط کار تصریح کرد: بخش خصوصی در کشورهای دیگر برای افزایش راندمان و بهره‌وری کار به دنبال کسانی می‌رود که بهره‌وری بیشتری داشته باشند و چنین نیرویی را تامین می‌کند. وی گفت: در این رابطه دوسویه، کارگر تلاش می‌کند به لحاظ علمی و فنی خودش را رشد بدهد و از رفاه و امنیت شغلی برخوردار شود، کارفرما هم تولید با کیفیت عرضه می‌کند و مشتریانش بیشتر می‌شود و ۱۰۰ کارگر خود را به ۵۰۰ کارگر افزایش می‌دهد؛ لذا اگر آمایش سرزمینی در رشته‌های دانشگاهی به وجود آید، آموختن و شروع به کار کردن در هر محیطی را می‌توان مدیریت کرد.