 مصطفی یحیایی
mostafa yahyaeiii@gmail.com

متاسفانه علی رغم اینکه حوزه ی کشاورزی یکی از کاربردی ترین و مهم ترین بخش های تاثیر گذار در اقتصاد است، آمارها از بیکاری بالای مهندسان کشاورزی حکایت می کند و با وجود گسترش روز افزون دانشکده‌های کشاورزی در کشور، هنوز کشاورزی ایران از توسعه ی شایسته‌ی خود، بازمانده است. از آنجایی که عده ی کثیری از جمعیت کشور در بخش کشاورزی فعالیت دارند، لزوم توجه ویژه و ایجاد راهکارهای مناسب برای گسترش کیفی و کمی این امر از اهمیت ویژه ای برخوردار است. شاغلین حوزه کشاورزی را می توان به دو گروه کلی تقسیم نمود. گروه اول، روستائیان عزیزی می باشند که چرخه اقتصادی زندگی و درآمدشان از این فعالیت تامین می گردد.آن ها سال هاست که دراین حرفه مشغولند. اشتغال دراین بخش، همچون میراثی برای آن هاست و زمین های کشاورزی از نسلی به نسل دیگر به ارث رسیده است.
دسته دوم، افرادی هستند، تحصیلات آکادمیک خود را در دانشگاه‌ها و در مقاطع مختلف ادامه داده و درقالب کارشناسان و متخصصان این وادی شناخته می شوند. زمانی عقیده بر این بود که گسترش دانشکده‌های کشاورزی و تربیت نیروی تحصیلکرده منجر به توسعه ی کشاورزی خواهد و لذا در این راستا ،قدم های زیادی برای تربیت نیروی انسانی ماهر برداشته شد. تا جایی که امروزه در کشور در زمینه نیروی تحصیلکرده ی کشاورزی، البته به لحاظ کمی، کمبودی وجود ندارد، اما واقعیت امر این است که وجود سیل عظیمی از فارغ التحصیلان در زمینه کشاورزی، که فاقد قابلیت ها ومهارت های عملی لازم هستند، تاثیری چندانی در رشد و پیشرفت این شاخه نداشته است. پرواضح است، مادامی که که مهندسین این حوزه به سمت تولید نروند و همچنان چشم به ساختمان شیشه ای وزارت جهاد کشاورزی و بخش دولتی بدوزند، نمی توانند، مهندسین با تجربه و البته موفقی دراین حوزه باشند. بنابراین تلفیقی از این دو گروه و بهره برداری از تجربه گروه اول و تخصص گروه دوم ،باعث خلق ایده‌های نو به چالش انداختن راهکارهای قدیم کشاورزی و تولید محصول می‌گردد. ایجاد بستری مناسب برای رشد هرچه بیشتر بخش کشاورزی و گسترش آن در امر صادرات و جلوگیری از واردات بسیاری از اقلام غذایی
از جمله مواردی هستند که باید مورد توجه دولتمردان و متولیان این امر، قرار گیرد.
از اینرو در طی سال های اخیر توجه به بحث کارآفرینی در امر کشاورزی، مصداق دریچه ای از امید به روی مشتاقان و فعالان این حوزه بوده است. بی تردید وجود تنوع آب و هوایی و وجود زمین‌های حاصلخیز، نیروی کار متخصص با فکر نو وایده های خلاق می تواند، شرایط اشتغال افراد زیادی را در این شاخه فراهم نماید. توسعه کارآفرین در کشاورزی نیاز به آموزش و ترغیب افراد فارغ التحصیل دارد.
پایین بودن سرانه اشتغال در بخش کشاورزی نسبت به سایر بخش ها از سایر مزیت های این بخش به شمار می رود. کارآفرین در حوزه ی کشاورزی می تواند، صرف نظر از این که یک منبع درآمد و اشتغال برای کشاورزان به حساب آید،افزایش رفاه انسانی، جلوگیری از مهاجرت روستاییان به شهرها و برقراری سازگاری بین فعالیت و فضای زندگی در نواحی روستایی را نیز در بر خواهد داشت. البته برای تحقق این مهم ایجاد تسهیلات لازم درمناطق روستایی و محروم و تحقق عدالت اجتماعی، امری است که باعث رونق هرچه بیشتر کشاورزی خواهد گردید. اهمیت تجارت الکترونیک در بخش
کشاورزی و معرفی بسیاری از محصولات تولید شده توسط روستائیان و ارسال بی واسطه آن ها به قلب شهرهای بزرگ این روزها بسیار مورد توجه قرار گرفته، چرا که محدودیت مسافت و یا نداشتن هزینه برای انتقال و یا بازاریابی و فروش محصولات کشاورزی از جمله عواملی هستند که باعث داغ شدن بازار دلالان این بخش و سرد شدن سفره کشاورز زحمتکش بوده است.
با بررسی روند رشد اقتصادی کشورهای توسعه یافته حضور کارآفرینان در هر رشته ای و ایجاد اشتغال بیشتر، کاملا مشهود است. زمینه های استفاده از کارآفرین در نواحی روستایی و در بخش کشاورزی بسیار گسترده و متنوع است. در واقع این نواحی؛ محیط بکری برای بروز کارآفرینی محسوب می گردند. ایجاد انواع گلخانه ها و پرورش گل های تزئینی و سایر اقلام کشاورزی از موارد تاثیر گذار کارآفرینی در رشد این بخش می‌باشد. تنها حوزه ی گیاهان دارویی می تواند نه تنها دراقتصاد کشاورزی، بلکه دریک نگاه کلی تر درکل اقتصاد کشور تاثیر گذار باشد. برای میل به این هدف، کشاورزان با استفاده بهینه از فرصت ها و شناخت بازار مصرف و در پی آن انتخاب استراتژی مناسب می توانند، در این عرصه موفق عمل کنند. در پایان بی تردید، کشاورز موفق، یک کشاورز کارآفرین است.