 مهندس امین رشیدی
 AMIN_RASHIDI@YMAIL.COM
بسیاری از کارشناسان حوزه ی اقتصاد بر این عقیده اند، که حساب تولید، حساب دو دو تا چهارتاست. یعنی هر چه نیاز بازار بیشتر باشد، تولید و اشتغال هم رونق بیشتری خواهد گرفت. تا این جای موضوع همه چی به نفع تولید کننده ی ایرانیست. بازاری عظیم، مملو از هشتاد میلیون مصرف کننده که کشور ما را در این زمینه به یکی از منحصر به فرد ترین بازارهای مصرف دنیا تبدیل می کند. اما در اینجا یک شرط مهم و اساسی وجود دارد، آن هم اینکه نیاز بازار از تولیدات داخل کشور تامین شود و یا لااقل بر اساس یک برنامه مدون، قانون و درصد مشخصی برای واردات وجود داشته باشد. از محصولات کشاورزی گرفته تا پوشاک و لوازم خانگی همه و همه سبب گشته تا تولید در کشور، با حساب دو دو تا چهارتا همخوانی نداشته باشد.

ورود انواع و اقسام محصولات کشاورزی بی کیفیت ضربه ای مهلک بر پیکره کشاورزی و مکانیزاسیون در کشور وارد کرده است که این مسئله را همه کسانی که سر رشته ای در اقتصاد و کشاورزی دارند، تایید می کنند. کما اینکه لغو قانون ممنوعیت واردات برنج خارجی و توزیع آن دقیقا در فصل برداشت این محصول، هر ساله نه تنها اوضاع و شرایط بازار عرضه و تقاضا را دچار اختلالات شدیدی کرده، بلکه به شدت به ضرر شالیکاران شمالی تمام شده است. چرا که با این شرایط کشاورز شمالی دیگر قادر به عرضه محصول به قیمت عادلانه نخواهد بود. همین تراژدی تلخ برای چایکاران ایرانی نیز بارها و بارها تکرار شده است. چای با کیفیت ایرانی در سایه بی توجهی ها به نازل ترین قیمت به فروش می رسد  و این در حالی است که مسئولان بازار داغی را برای چای خوش رنگ و لعاب خارجی باز کرده اند. البته مسئله تنها به موارد مذکور ختم نمی شود، که ما عرصه را برای تولید کنندگان داخل تنگ نموده ایم. تولید کنندگانی که اشتغال فرزندانمان و آینده ی آنان در دستان پر توان آن هاست. در چند روز مانده به شروع سال تحصیلی با وجود چیزی قریب به 14 میلیون دانش آموز بدون احتساب دانشجویان خبر از بازاری از نوشت و افزار می دهد که می تواند هزاران جوان ایرانی را در زمینه ی تولید مشغول به کار نماید. اما آمارهای منتشر شده نشان می دهد که تنها 20 درصد گردش مالی بازار لوازم التحریر کشور در دست تولید کننده داخلی است و سهم عمده ای از این گردش مالی، به جیب کشورهای چین، هند و ترکیه روانه می شود. البته شاید در پی اصلاحات ارزی دولت در سال گذشته، ثبت سفارش و واردات بیش از 1400 قلم کالا به کشور ممنوع شد که پوشاک نیز در همین دسته قرار گرفت. اما سهم عجیب و غریب پوشاک قاچاق و بازاری مملو از پوشاک ارزان قیمت چینی گویا کمی سمت و سوی ماجرا را تغییر می دهد. هنگامی که تولید کننده داخل بالاجبار تولیدات خود را با لیبل های خارجی به بازار عرضه می نماید، نشان از آن دارد که فرهنگ استفاده از کالای داخلی در کشور ما متاسفانه سطح مطلوبی ندارد و هنوز آنطور باید و شاید حمایت از تولیدات ایرانی در نحوه انتخاب خانواده ها جایگاهی در خور پیدا نکرده است.   البته این ماجرا با چندین علت و معلول مواجه است. قوانین مصوب کمر به از بین بردن تولید کنندگان ایرانی بسته اند و یا ما مصرف کننده دلسوزی برای تولیدات ایرانی نیستیم و یا تولید کنندگان ایرانی از استانداردها و ارتقای کیفیت محصولاتشان جا مانده اند. البته می توان برای هر کدام درصدی قایل شد. اما سرجمع تمامی عوامل مذکور دست به دست هم داده اند که در سال های اخیر تولید کنندگان کشور با مصائب و مشکلات فراوانی روبرو شده، اما با همت بالا و عشقی وصف ناشدنی همچنان پا برجا در این عرصه گام بر می دارند.